Daha 18 aylık minicik bir bebekken tanıştım diyabetle.Çok su içer çok idrara çıkarmışım annem beni hastaneyi götürüyor ama doktorlar anlamıyorlar.Üstüne üstlük anneme sen çocuğunda hastalık arıyorsun diyerek eve gönderiyorlar annem için rahat değil tabi. Doktorlara götürmeye devam ediyor ancak kimse bir şey anlamıyor bu süreçte doktorlar bana bir sürü ilaçlar veriyorlar tabi bu ilaçları boşu boşuna içiyorum . Annem beni Paşabahçe Devlet Hastane sin deki Gülsen ABACI’ya götürüyor.Zaten her şey burada anlaşılıyor şekerden tek şüphelenen doktor Gülsen Abacı oluyor. Şekerimi ölçüyor şekerim 600’ün üstü çıkıyor hemşire abla inanamıyor ve bir daha ölçüyor bu sefer dahada yüksek çıkıyor doktora haber veriliyor ve hemen bir ambulans hazırlanıyor. Göztepe Eğitim Ve Araştıma Hastanesine gidiyoruz. Hastane’ye gittiğimizde ben yüksek şeker komasındaydım. Hemen Yoğun Bakıma yatırdılar beni bir kaç gün yoğum bakımda yattım . Servis de yatan hastaların tepkisi şu olmuş . A bu kız ölür sabaha demişler ama gel görün ki 12 yaşındayım ve 11 senelik diyabetim . Hayatım zor günleri oldu olmadı değil. En zor günlerim 1. sınıf olmuştur. Beslenme saatinde herkes kek,meyve suyu vb. şeyler getiriyorlardı . Ben ise peynir marul salatılık domates gibi şeyler getiriyordum. Bilmiyordum ki benim yediklerimin çok daha sağlıklı olduğunu çocukluk işte. Şimdi anladım sağlıklı beslendiğimi.Bir de ben çok şanslıyım çünkü arkadaşlarım benim yanım da çikolata ve tatlı şeylerle yemiyorlar. Unutma evet bu kalıcı bir hastalık farkındayım ama içinizde minicik bir umut ve yaşama sevinci olsun inan ki her şeyin üstesinden geleceksiniz geleceğiz…..