Diyabetliler için o kişiyle tanışıp tanışmamak hiç önemli değildir. Eğer “Ben diyabetliyim” dediyse, artık biz akrabayızdır. Onun için elimizden ne gelirse yaparız. Bununla ilgili yaşadığım bir anıyı bahsedeceğim.

Henüz iki ya da üç senelik diyabetliyim. İstanbul’a teyzeme gideceğiz. Ölçüm aletlerim, ekmek tartım, yedek insülinlerim hepsi alınmıştı. Oraya gittik. İğnemi yapacağız. Bir de baktık ki insülinlerimin ucuna takılan iğne uçları yok. Onlar olmazsa iğnemi yapamam. Hastane hastane, eczane eczane dolaştık. Ama iğne uçlarını bulamadık. İstanbul’dan doktorum arandı. Doktorum Göztepe’de üniversitede okuyan bir diyabetli ablama ulaştı. O abla bana yemeklerimle birlikte gelmemi söyledi. Bilmediğimiz bir durakta beklemeye başladık. Bize iğne uçlarını verdi. İğnemi yaptım. Kara yolunda arabanın içinde yemeklerimi yedim.

O abla ile hala görüşüyorduk. Ona ne kadar teşekkür etsem azdır. Çünkü o olmasaydı gece İstanbul’dan geri dönecektik. İşte biz görünmeyen güçlerle birbirimize bağlı bir diyabet ailesiyiz.