Evet mutluyum. Hemde 5 yaşımdan beri… İlk o zaman öğrendim hasta oldugumu. Bir çok arkadaşımın yaptığını yapamadım belki üstüme çok düşülmesinden dolayı. Ama mutluydum çünkü hastalığımın çaresi vardı. Kesin çözüm olmasada benim icin yeterliydi. 14 yasıma kadar her şey güzel sayilirdi. Sonra çölyak hastası oldugumu öğrendim. Artık iki hastalığa sahiptim iki çeşit diyet yapmak zorundaydim. Ama pes etmedim. Bugün 17 yaşındayım. Evet bazen çok ağladım keske yaşamasaydım dediğim oldu. Yasakları deldim , sonuclarına katlandım. Ama hala ayaktayim ve asla pes etmeyeceğim . Buraya dilediğim gibi yazıp rahatlamak ve bazen icime attığım sıkıntılarımdan kurtulmak istiyorum… Umarım dolu dolu attigim o sevincli kahkahalarim ve birçok diyabetlinin gülen yüzleri bu dünyadan hiç eksik olmaz 🙂 HAYATI SEVİYORUM!