Yazık, Vah Vah

Özge

Ben diyabet olduğumda daha 6,5 yaşımdaydım.Bana diyabet olduğumu söylediklerinde şaşırmıştım.O zaman küçük olduğum için diyabetin ne olduğunu,neler yapmam gerektiğini bile bilmiyordum.Ama daha sonra öğrendiğimde diyabetin kötü bir şey olmadığını,sadece bir sağlıklı yaşam olduğunu öğrendim.Ancak çevremdeki herkes ”Ah yavrum bu yaşta diyabet mi olunur?” ”Yazık, vah vah ” gibi şeyler söylemeye başladı.Ben de onlar böyle şeyler söyledikçe ”Ya diyabet çok mu kötü bir şey neden herkes böyle düşünüyor?” diye düşünmeye başladım.Bu nedenle tanıştığım herkese diyabet olduğumu söylemek istemiyordum.Aslında diyabet’imden de utanmıyordum aksine,diyabet sağlıklı yaşam olduğu için diyabet’imle barışık birisiydim ve hala da öyleyim.Sadece insanların yakınmasını sevmiyordum gelmiş geçmiş bir şey için neden yakınıyorlar ki ? Sanki diyabet olmayı ben istemiştim.Okuldaki arkadaşlarıma da diyabet olduğumu söylediğimde ilk zamanlar arkadaşlarım beni gördüğünde ben özenmiyim diye yiyeceklerini arkalarına saklıyorlardı.Ben de üzülüyordum ve arkadaşlarımla konuştum.Benim özenmediğimi yiyeceklerini benden saklamalarının gerekmediğini anlattım.Onlar da öyle yaptılar ve şimdi ne zaman kendimi kötü hissetsem hemen yardımcı oluyorlar.Yani kısacası insanlar diyabeti çok kötü bir şey sanıp yakınıyorlar ve bizi de üzüyorlar.Aynı zamanda da yanlış bilgilenmiş oluyorlar.Bir de şu enjeksiyonları insanların içinde yapmaktan çekinme meselesi var. Neden insanların içinde iğne yapmaktan utanılsın ki ? İğne yapmak sağlığımız için utanılması gerekilen bir şey yapmıyoruz ki ?

Bu gönderiyi paylaş